Ik voel letterlijk meer bloed naar m’n buik stromen
Als we uit de stiltedagen komen (we zitten twee weken in een yoga ashram in Zweden) kijk ik m’n vriend aan; “Ik ben nog niet ongesteld geworden.” “Ik weet het” zegt hij “Ik zag je menstruatiecup nog liggen in het badkamerkastje.” Enkele dagen later is het retreat afgelopen. Ik wil naar huis, een test doen. M’n lichaam voelt alsof ik ongesteld moet worden en tegelijkertijd toch anders. Ik voel letterlijk meer bloed naar m’n buik toestromen en na een vooroverbuiging tijdens de yoga ben ik ineens enorm duizelig. Zou ik zwanger zijn? Ik voel vreugde en opwinding, maar tegelijkertijd vind ik het spannend. Ik voel al een tijdje dat m’n lichaam klaar is voor een baby. Terwijl m’n hoofd nog regelmatig denkt dat nú nog niet het moment is.
Een golf van paniek ‘’Nu is er geen weg meer terug’’
In de ochtend plas ik in een bekertje en ik wacht totdat ik m’n vriend kan bellen, die nog een hostel in Kopenhagen zit. Hij neemt toch het vliegtuig terug naar huis vanmiddag zegt hij. Nadat we de test gedaan hebben ben ik daar extra blij mee. Want wanneer ik de strip in het glaasje doop geeft deze al snel 2 streepjes aan. M’n hart begint sneller te kloppen. “Ik doe ook nog even die andere test” zeg ik. Ook die is positief.
Ik ben in shock. Ik voel vreugde, maar tegelijkertijd ook een golf paniek. “Nu is er geen weg meer terug – Help, de relatie wordt nu wel heel serieus – Kan ik dat wel, een kind opvoeden? – Is het niet te vroeg? – Hoe moet dat nu met onze tantratraining die nog even duurt?” Ik hang op en begin te huilen. Ik bel m’n zus en vertel het haar. “Maar Tes, dat is toch heel leuk nieuws!?” zegt ze. “Ja” zucht ik. Blij dat ze me er aan herinnerd. Ergens in de verte weet ik dat er blijdschap zit. Maar eerst even bijkomen.
Het is alsof m’n hele wereld alleen nog bestaat uit ZWANGER
Het duurt me zeker de hele dag om de grootsheid van het nieuws een beetje te omvatten. We krijgen een baby! Het is nog diezelfde dag dat we het vertellen aan m’n schoonmoeder en dat we ook mijn ouders bellen die op dat moment op vakantie zijn. Ik kan steeds meer blijdschap toelaten. En ik kan het nieuws ook absoluut niet voor me houden. Die week ga ik langs bij opa. “Het wordt een meisje.” zegt hij vol overtuiging. Ook vertel ik het direct aan een aantal goede vriendinnen. Het voelt zó groot. Ik kan niets anders meer denken dan ZWANGER. Het is alsof m’n hele wereld alleen nog maar uit dat bestaat. Ik wil dus ook echt niet deze gevoelens verborgen houden, maar ben blij dat ik erover kan delen met m’n vrienden. Het lijkt zelfs wel alsof ik geen focus meer heb om te werken. Ik dacht dat er op den duur een rationele beslissing zou plaatsvinden, dat je kind belangrijker wordt dan de rest van de wereld. Maar m’n ratio heeft hier niets mee te maken. De rest van de wereld ís gewoon minder belangrijk. Ook dacht ik dat je je pas echt zwanger zou voelen wanneer je ergens rond de 20 weken zit. Nou echt niet, ik voel aan alles in m’n lichaam dat er grote veranderingen plaatsvinden.
Natuurlijke kraamzorg en verloskundige
Ik zoek direct naar een verloskundige. Ik wil een caseload, eentje die op een natuurlijke wijze werkt, voornamelijk thuisbevallingen doet en me gedurende het hele traject volgt. De zoektocht naar een natuurlijke kraamverzorgster is lastiger. Blijkbaar zijn er maar een paar in Nederland en de meeste zitten al volgeboekt (hoe dan!?). Gelukkig vind ik er nog eentje.
Het eerste trimester in Costa Rica
De week daarna komen we aan in de Pachamama community in Costa Rica. Waar we samen met enkele vrienden en bekenden de komende twee maanden zitten. Ook hier vertel ik direct het nieuws. Ik wil geen smoesjes verzinnen waarom ik niet mee ga doen met de ayahuasca ceremonies, veel moe ben en soms ineens misselijk word. Er zijn een aantal essentiële oliën die ik nu gebruik en fijn vind. Je kunt dit terugvinden in deze video.
Wat ben ik blij dat ik hier ben en dat ik van te voren al besloten had om deze maanden iets minder te werken. Ik voel daardoor niet zoveel pressure als ik moe ben om mezelf tóch productief te maken. Ik ga vroeg naar bed, dagelijks is er yoga en meditaties en er zijn altijd mensen om mee te chillen. Hier hoeft er niet per se iets gedaan te worden. Van ons hutje naar het restaurant of de meditatiehal lopen is best een wandeling (en heuvelachtig), dus zelfs als ik eigenlijk te moe ben krijg ik nog steeds best wel wat beweging op een dag. De meeste workshops sla ik over, maar voor de reiki training schrijf ik me wel in. Er wordt heerlijk en gezond gekookt, drie keer op een dag. Na een aantal weken merk ik dat ik misselijk wordt als er te veel tijd tussen m’n maaltijden zitten dus haal ik wat droge crackers. Gelukkig heb ik niet echt cravings (niet dat er hier veel keuze is überhaupt) of voedselaversies. Ik kan niet echt grote porties eten merk ik. Dan kots ik alles er weer uit zodra ik bij de hut ben aangekomen. Ook een bumpy autorit maakt me kotsmisselijk.
Ik maak eigenlijk nooit vrouwen mee in het eerste trimester
Ik merk dat ik het best lastig vind om de vermoeidheid en het zwangere gevoel toe te laten. Je ziet er tenslotte nog niets van aan de buitenkant, dus hoor ik niet ‘’gewoon’’ mee te doen in de maatschappij? Ik realiseer me dat ik eigenlijk nooit andere vrouwen bewust meemaak in hun eerste trimester. Nog niet veel goede vriendinnen hebben kinderen en meestal hoor ik het pas wanneer de eerste weken al voorbij zijn. Daarvoor doen ze “normaal”. Dus ik heb het idee dat ik ook “normaal” moet doen. Terwijl ik me alles behalve normaal voel.
Ik voel minder energie door m’n lichaam stromen en heb minder zin in seks. Wel veel in knuffelen, maar alles moet zacht en langzaam voor me gaan. Totdat ik begin met de reiki cursus. Wat heerlijk, we leren hier “niets doen”. Bewust worden van de energie om ons heen en in onszelf. Dagelijks geef ik mezelf een reiki sessie en ik voel de energie weer stromen in m’n lichaam. Dit is fijn! Inmiddels geef ik zelf ook reiki sessies aan anderen, een ware traktatie dat helpt om het lichaam weer in balans te brengen.
Een eerste echo
Rond de 9 weken maken we hier in Costa Rica een eerste echo om te zien of het hartje klopt. Waar ik het eerder nog spannend vond voelt het bijna overbodig als we daar in de wachtkamer zitten. Sinds de reiki ben ik me nog sterker bewust van de energie rondom m’n buik en twijfel ik er niet aan dat alles goed gaat. Toch is deze eerste echo wel écht bijzonder! In het Spaans vertelt de arts wat hij ziet en weet me zelfs te vertellen uit welke eierstok het eitje is gekomen. Opgelaten verlaten we weer de kliniek. Ook voor m’n vriend is het nu nóg echter geworden.
Zwangerschap: één grote ceremonie
Nog iets nieuws nu ik zwanger ben: soms wordt ik wakker met een somber gevoel. Als ik de tijd neem om er mee te zitten en meer over te voelen komt er van alles boven. Zoals een stuk rouw om de persoon die ik was en nooit meer zal worden. Ook al is het leven continu in verandering en vernieuwen je cellen zich voortdurend, dit is toch een transformatie die nog zoveel zichtbaarder en voelbaarder voor me is. En wie ga ik dan worden? Ik voel me als een rups die in een cocon is beland en nog niet weet dat het over een tijdje uitvliegt als een vlinder.
Soms voel ik lichtelijke FOMO wanneer ik anderen in de community hoor over de ceremonie waar ze heen zijn geweest en de processen die daar op gang zijn gekomen. Totdat ik me na een gesprek met een vriendin realiseer dat een zwangerschap eigenlijk één grote ceremonie is! Waarvan ik nog niet doorhad dat ik er in zat, totdat ineens het kwartje viel. En dan werk je ook nog eens toe naar de grootste ceremonie van je leven; de bevalling.
Benieuwd naar de rest van mijn zwangerschap? Lees hier over mijn reis naar zwanger worden, het tweede trimester en derde trimester.