Het begon eind september en ik dacht eerst dat ik gewoon een heftig herfst seizoen tegemoet ging met veel ‘loslaten’, zoals men dat altijd zo mooi zegt. Toch voelde het gek en benoemde ik het al bij vrienden en familie. ‘’Joh, is gewoon de tijd van het jaar. Ik verlies er ook veel.’’
Oké, ik werd dus niet echt gehoord.
Totdat ik iedere dag twintig keer bossen met haar in mijn handen had, filmpjes en foto’s maakte en vriendinnen huilend opbelde omdat ik niet meer in mijn eentje m’n haren wilde kammen.
Paniek.
Ik wist niet waar ik het zoeken moest, en was er de hele dag mee bezig. Ik probeerde het te verbergen door mijn haren in een lage knot te doen en er de hele dag niet aan te zitten. Maar dat maakte de avonden alleen maar zwaarder, wanneer alles van de hele dag in 1x in mijn wastafel belandde. Dat werkte dus ook niet.
Ik sliep slecht en er was een continue stress en angst in me. ‘’Stress is een van de grootste oorzaken van haaruitval, probeer rustig te blijven.’’ Precies. Bedankt, die had ik al gegoogeld. Het enige wat ik kon denken was; als dit zo doorgaat, ben ik op een gegeven moment alles kwijt, want heel veel blijft er op deze manier niet over.
Ik hoorde mezelf steeds zeggen: ‘’Als ik zou weten dat het morgen voorbij is, dan ben ik er ok mee.’’ Maar dat wist ik niet, en ‘die ideale morgen’ kwam niet.
Ik heb veel gegoogeld, en ook weer heel veel Google weggeklikt. Ik ben als een gek supplementen gaan slikken en heb ook mijn voeding aangepast. Maar ik wist dondersgoed dat alles wat uit ging vallen, er toch wel uit zou komen.
Wanneer ik erover sprak met iemand kreeg ik vaak de vraag of ik al naar een dokter was geweest en of ik al een bloedtest had gedaan. Ook al wist ik diep van binnen dat het daar helemaal niet aan lag, voelde ik me dom wanneer ik deze insinuerende vragen met een nee beantwoorde. Ik wist dat er niks mis was met me, maar het duurde lang voordat ik op mijn eigen innerlijke wijsheid durfde te gaan bouwen.
Na een aantal weken voelde ik me zeker over wat het was en ben ik opgehouden met research te doen. Eind juli/begin augustus ben ik flink ziek geweest van Covid. Dat is op zichzelf een bijzonder mooie, spirituele reis geweest. (Daarover nog een keer een aparte blog.)
Maar met 40 graden koorts, migraine en 11 dagen eraf liggen, ben ik nog nooit zo ziek geweest in mijn leven. Nu schijnt het zo te zijn dat wanneer een lichaam heftig in haar immuunsysteem wordt aangetast, dat haren even niet zo belangrijk zijn. I get it; waarom vasthouden aan iets wat al dood is?
De puzzelstukjes vielen voor mij op hun plek en ik dacht; dit is de haarcyclus. En alles wat er toen ik ziek was mee op is gehouden te groeien, valt nu, na een paar maanden uit.
Acceptatie. Dat was het volgende scenario.
Dat betekende vrede gaan vinden met een eventuele pruik, of zelfs helemaal kaal worden. Nooit heb ik gedacht dat het voor altijd zo zou blijven, maar de confrontatie met het verliezen van mijn lange, prachtige blonde haren was echt pittig. Ik werd geconfronteerd met de hoe zeer mijn identiteit letterlijk aan mijn hoofd hing. En nog dieper dan dat, mijn vrouwelijkheid… En dat is waar dit verhaal pas echt begint.
Want de weg naar vrede is zeker niet vredevol…
Wordt vervolgd!
Meer van Nathalie
Nathalie is een danseres en heeft haar eigen coaching practijk waarin ze voornamelijk groepen/teams begeleid in communicatie, energy flow en bewustzijn. Je kunt haar online cursus Train Your Intuition hier volgen.