De uitnodiging om dieper in mijn relatie met mijn vrouwelijkheid te duiken is gekomen door de heftige haaruitval van de afgelopen weken. En met heftig bedoel ik dat ik de helft van mijn haar heb verloren en een korte boblijn heb laten knippen, want lang was het geen gezicht meer, in mijn ogen.
Al jaren ben ik me bewust van mijn masculine energie en de notie dat ik zo graag zachter en me meer vrouwelijk wilde voelen. Maar hoe dan? De theorie hierover heb ik nu wel onder de knie, ik begrijp de mechanismen en situaties wanneer ik verhard en de overlevingstactieken die ik mezelf heb aangeleerd toen ik jonger was. Ik wil ze niet meer, en toch, de praktijk bleef uit. Tot nu…
Vanaf mijn elfde ben ik een subject geweest van projecties van de maatschappij. Objectified if you will… Ik was een laatbloeier in alles wat met uiterlijk en vriendjes te maken had, alleen schijnbaar had mijn omgeving besloten dat ik er op een bepaalde manier uitzag en dat daar veel over gevonden mocht worden.
Het verwarde me, dat weet ik nog heel goed. Ik snapte er helemaal niks van. Ik vind het belangrijk wie iemand is van binnen, dus kon het niet plaatsen dat anderen dat bij mij niet belangrijk vonden. En dat het ok was van alles naar mijn hoofd te slingeren. Van vreemde jongens die floten en ‘lekker ding’ riepen en meisjes op school die niet op vakantie wilden met een groepje als ik mee zou gaan, tot mijn moeder die kokend van woede en roepend door de stad liep met me wanneer een oudere man (ik was 12, man is 30+) me aan gaapte ‘’je kleedt d’r uit met je ogen, kan je het zien?!’’
Wat zeurt ze nou
Voordat ik je verder meeneem in dit verhaal, hoor ik de reacties al; ‘’joh wat een problemen. ‘Mooie’ mensen hebben het altijd makkelijker, dus wat zeurt ze nou.’’ En precies dát is hetgeen wat me drijft dit te schrijven. Dat ik, en meerdere vrouwen, deze ervaring hebben gehad en er moeite mee hebben in ons volwassen leven, mag er niet zijn. Er is geen plek binnen de maatschappij waarin wij de ruimte krijgen hier iets mee te mogen.
Het ‘’lekker ding’’ werd ‘’kuthoer en arrogante slet’’ als ik het negeerde en er niet op reageerde. Ik heb me vaker niet veilig gevoeld als ik over straat fietste en jongens/vriendjes waren het laatste waar ik behoefte aan had. Dat is het moment geweest dat ik een ongezonde relatie opbouwde met mijn ‘meisje/vrouw-zijn.’ Het was iets slechts, het trok aandacht, vaak niet positief en ik ben mezelf volledig gaan aanpassen op mijn omgeving.
Ik had natuurlijk ook profijt van mijn genenpakketje, en ik trok het ene charme offensief na het andere los. Want tja, mijn omgeving reageert op me, dus ik kon daarmee gaan spelen. Hoewel ik al snel doorhad dat ik van die manipulatie helemaal niet gelukkig werd, groeide het in me en werd het onderdeel van mijn identiteit.
Ik was een tomboy en altijd one of the guys, ik droeg baggy kleren en deed er alles aan om maar niet té meisjesachtig te zijn. Het enige wat er altijd was, was mijn lange blonde haar.
Er was altijd commentaar
Een van mijn vrienden vertelde mij in een dronken bui dat, omdat ik nooit een vriendje had, ik een nóg grotere bedreiging was voor de meiden op school. Pff, en dat terwijl ik er zo bewust niet mee bezig was, ik was totaal verrast. Want waarom vond niemand het interessant WIE ík was als persoon? Het frustreerde me. Het maakte niet uit wat ik deed, er was altijd commentaar.
De zaadjes om mijn eigen beste vriendin te worden zijn al vroeg geplant. Lees straks verder in het volgende (en laatste) deel… Deel 1 kun je hier teruglezen.