Het leven aangaan na therapie…
In de tweede blog van de mini serie over EETSTOORNISSEN gaf Marieke van coachingspraktijk MaeVitae je een beeld van haar therapie. Waar ze in behandeling is geweest en hoe deze eruit zag. Maar hoe pak je het leven weer op na therapie? In het laatste deel vertelt Marieke hoe zij het heeft aangepakt na haar boost-behandeling in Portugal. Hoe zagen haren dagen eruit? Wat waren haar verwachtingen en hoe ga je het ‘gewone’ leven weer aan? Want dat was voor haar ook een hele uitdaging.
Portugal was veilig, maar nu het echte leven
Na mijn behandeling in Portugal ben ik verder gegaan met ambulante therapie. Dit hield in dat ik nog 1 keer in de week terug naar Human Concern in Zwolle ging en daar verder werkte aan mijn herstel. Want na een maand intensieve therapie ben je helaas nog niet van jouw eetstoornis af. Dit voelde voor mij heel anders dan wanneer je elke dag omringd bent door therapeuten, psychologen en lotgenoten. Tijdens mijn verblijf in Portugal stond alles in het teken van: herstellen van mijn eetstoornis. Elke dag wist je wat er op de planning stond en was het echt niet makkelijk, maar het was veilig. Ik kon open en eerlijk over mijn problemen praten, iets wat haaks stond op het leven buiten deze plek.
Elke dag stond in het teken van mijn herstel. Het werken naar mijn uiteindelijke doel: het weer gaan proberen in de ‘echte wereld’. Weer meedoen met de rest. Maar hoe moest ik dat gaan doen? Hoe kon ik het ‘gewone leven’ weer gaan oppakken? En kon ik dit überhaupt wel? Ik was bang. Bang voor het gewone leven. Ik wist dat de strijd met mezelf nog niet gestreden was en ik nog een lange weg te gaan had. Daarnaast moest ik weerstand kunnen bieden in een wereld waarin eten, diëten, het praten over eten en prestaties hoorde bij het dagelijks leven. Ik ging terug naar een omgeving waar het allemaal was begonnen. De plek die raar aanvoelde toen ik weer terugkwam. De plek waar ik eigenlijk niet meer wilde zijn. De plek waar ik bang was om weer beoordeeld te worden en waar weer hoge verwachtingen werden gesteld.
Verwachtingen
Ik vond het lastig dat je aan de buitenkant niet meer kon zien dat ik nog steeds aan het vechten was. Dat ik elke dag nog steeds een strijd leverde tegen de eetstoornis. Nu moest ik het zelf kunnen. Ik kon niet meer elke dag terugvallen op mijn therapeuten of groepsgenoten, waarbij zij mij aan de hand namen. Therapie en continue met mijn eetstoornis bezig zijn vulde mijn dagen in. Ik hoefde mij alleen maar daarop te focussen en verder werd er niet veel van mij verwacht. Tot ik opnieuw kon beginnen. Een schone lei en nieuwe inzichten zorgden ervoor dat ik kon terugkeren naar de maatschappij. Iets wat ik leuk en spannend vond maar ook beangstigend was. Wat als een terugval krijg, faal en weer opnieuw in therapie moet? Het enige wat ik kon denken was; Nu moet het goed gaan. Ik ben eruit gestapt omdat dat nodig was, nu zou ik alles in huis moeten hebben om mijn studie, werk en sociale leven weer tot een succes te brengen. Hoe streng en onrealistisch die verwachting misschien ook was naar mezelf toe, hij was er wel en ook erg aanwezig.
Uit de kliniek zijn of wanneer je helemaal bent uitbehandeld betekent niet dat je ineens alles goed moet doen en geen fouten meer mag maken. De uitdaging voor mij was de lat minder hoog leggen en dat ik fouten mocht en nog steeds mag maken waar je van kunt leren. De uitdaging voor mij was ook om te leren omgaan met emoties, verwachtingen van anderen en van mijzelf.
Neem de tijd om te herstellen
De overgang van de intensieve en dagelijkse behandeling naar 1 keer per week en uiteindelijk geen therapie meer, viel me zwaar. Ik ging uit huis en weer terug naar school. Een hoop veranderingen tegelijk. Aan de ene kant had ik het gevoel dat ik het allemaal wel weer alleen kon, maar ook het gevoel dat ik het alleen moest doen omdat ik niet meer in therapie was. Dat was natuurlijk niet waar. Ik stond er niet alleen voor want ik had mijn familie, nieuwe vrienden en nieuwe tools die ik had geleerd de afgelopen jaren. Mijn problemen waren niet gelijk verdwenen toen ik stopte met behandeling. Als ik mee wilde doen met de rest zal ik mezelf moeten ontwikkelen, opnieuw mezelf moeten uitvinden zonder de eetstoornis. Wie ik was en wat ik wilde, had ik jarenlang weggestopt en was ik vergeten.
Ik had echt wel plannen waar ik nieuwe positieve energie van kreeg en waar ik mij helemaal in kon verliezen. Maar het maakte mij ook angstig. Wat blijft er van mij over? Wordt het niet te stil in mijn hoofd zonder al die eetstoornisgedachten? Wat heb ik eigenlijk te bieden behalve mijn ervaring. Ik was bijna klaar met mijn behandeling, maar wat als ik niet aan de verwachtingen van andere kan voldoen en mijn eigen verwachtingen? Wat als heel anders is dan wat de therapeut mij had verteld of hoe ik het mij had voorgesteld.
Door de tweestrijd tussen enthousiasme en angst handelde ik te snel. Te gehaast. Ik wilde alles tegelijk goed doen. Terwijl me dat niet lukte. Ik kwam uit een veilige en vertrouwde omgeving en zat nu voor mijn gevoel in de boze buitenwereld. Waar niets was stil blijven staan. De veranderingen probeerde ik bij te benen, wat niet helemaal lukte en resulteerde in een terugval. Gelukkig wist ik wat ik kon doen en krabbelde ik weer snel terug. Dit was voor mij het teken dat ik het best een tandje langzamer mocht doen. Dat het niet allemaal zo snel en gehaast hoefde, maar dat het een langzaam en waardevol proces is; herstellen van een eetstoornis. Ik mocht mezelf de tijd geven om te ontdekken wie ik wilde zijn, wat ik met mijn leven wilde en hoe ik dat vorm wilde geven. Ik wilde er zo graag weer bij horen, meedoen met de rest. Dat ik mezelf vergat te vragen: Hoe passen zij bij mij? Hoe wil ik mijzelf terugvinden in deze wereld? Hoe wil ik dat aanpakken en hoe kan ik het zo fijn mogelijk maken voor mijzelf?
Deze vragen heb je niet in een dag of week beantwoord, dus neem hier zeker even rustig de tijd voor. Concentreer je eerst op het feit dat je er gewoon weer bent en deelneemt aan de maatschappij. Accepteer en omarm dat je daar je weg in mag vinden en haast je vooral niet. Je hebt nog een heel leven voor je waarin je dat allemaal mag gaan ontdekken en onderzoeken.
Diezelfde haast en verwachtingen hebben je misschien ook in de problemen gebracht? Of hebben de hoge lat en de verwachtingen er voor gezorgd dat je een gevoel van controle nodig had? Hierbij kan jij jouw nieuwe aangeleerde tools inzetten. Niets is zo belangrijk dan het nu op een andere manier aanpakken dan waarop je het gewend was te doen. Veranderen is niet makkelijk en kost veel tijd en energie, maar dat ben jij toch zeker wel waard? Jouw toekomst is dat toch waard?
Durf en ga weer genieten!
Je hebt een strijd geleverd, je mag weer meedoen en je leven inrichten zonder eetstoornis. Kies ervoor om jouw leven te leven zoal jij dat graag zou willen, met als enige voorwaarde dat jij plezier maakt en het fijn hebt. Dit zal gaan met vallen en opstaan, maar je hoeft niemand anders dan jouzelf tevreden te stellen. Je hoeft jouw leven niet in te delen zoals een ander dat graag zou willen. Het hoeft niet allemaal in één keer goed te gaan en er zijn geen regels om mee te mogen doen of om erbij te horen. Je doet al mee omdat je ademt, omdat je bestaat. Alleen jij mag meer genieten en het echt voelen. Probeer je keren dat je valt weer op te krabbelen en er iets van te leren.
Wees trots op wat je al hebt bereikt en kijk daar regelmatig naar terug. Net als ik heb jij iets overwonnen. De eetstoornis die jou eerst in haar macht had, was er om je even te helpen maar nu kan je het weer zelf. Nu heb je de tools om voor jezelf op te komen. Om je niet meer door haar te laten overschaduwen.
Ik was bang dat ik achterliep op de rest van mijn klasgenoten omdat ik een hele lange tijd niet echt hier was. Maar eigenlijk was dat helemaal niet zo. Ergens had ik een streepje voor omdat ik al zoveel over mezelf wist. Ik nieuwe eigenschappen van mezelf leren kennen en een kracht ontdekt, die ik anders nooit had gevonden.
Een eetstoornis kan je niet alleen oplossen en jij bent misschien net als ik dankbaar dat je uiteindelijk de juiste hulp heb gehad. Maar vergeet niet dat jij zelf de stappen hebt gezet. Jij hebt jezelf zo ver gebracht. Vertel dat regelmatig tegen jezelf en ga vanuit die kracht nieuwe dingen aan. Ik had nooit gedacht dat ik op dit punt zou zijn 6 jaar geleden. Als het mij is gelukt, gaat het jou ook zeker lukken!
Liefs,
Marieke (MaeVitae)