Mijn therapie…
Marieke van coachingspraktijk MaeVitae vertelt over haar ervaring met haar eetstoornis in deze mini serie. Het eerste deel kun je hier lezen. Hoe is haar eetstoornis ontstaan en hoe uitte zich dat? Het stukje acceptatie en het erkennen van haar eetstoornis. Na heel wat jaren in de ban te zijn van de eetstoornis, ging bij Marieke de knop om. Eindelijk durfde ze te kiezen voor leven, vrijheid en herstel. Sta jij op het punt om hulp te zoeken of ga je aan een behandelingen beginnen? Misschien vind je het fijn om te weten wat je kan verwachten tijdens zo’n behandeling. Daarom in deze blog nu: Hoe zag haar therapie eruit en hoe vond zij het? Wat heeft ze gemist tijdens mijn therapieën of zou ze graag anders willen?
Wat voor soort behandeling heb ik gehad?
Ik ben gestart bij Amarum (2012) in Zutphen met ambulante therapie i.c.m. de pre-groep. Dit hield in dat ik 2 keer per week met een groepje opdrachten maakte, lichaamsgerichte oefeningen deden en we samen lunchte onder begeleiding van psychologen. Deze vorm van therapie was bedoelt om te kijken welke behandeling bij jouw eetproblematiek paste en welke functies jouw eetstoornis had.
Ondertussen bleef het slechter met me gaan, wat ik niet wilde toegeven aangezien ik mijn studie, werk, stage en sport nog op de volle 100% wilde doen. Ik vond mezelf op dat moment nog niet ziek genoeg. Deze groep heb ik 2 keer gedaan, 20 weken, maar ik nam het niet serieus. Tot ik telefoon kreeg en ineens de vijfdaagse behandeling een klinische opname werd. Drie dagen had ik om me hierop voor te bereiden. De details zal ik je besparen maar alles in mij riep dat ik hier niet heen moest gaan. Dit paste niet bij mij en de manier waarop ik beter wilde worden. Amarum is voor mij een trauma geweest, dit waren de meest 5 zware weken en zal ik nooit vergeten. Ik ben naar huis gestuurd maar het ging slechter dan ooit met me. Ik kwam voor een keuze te staan een andere behandeling zoeken of ik zou voor de rechter moeten verschijnen, wat een dwangopname zou betekenen. Vanaf dit moment heb ik het zelf gedaan samen met mijn moeder.
Het moment dat ik mij heb aangemeld bij Human Concern zal ik nooit vergeten, dit was het! Dit sloot precies aan op wat ik graag zou willen. Een maand lang naar Portugal, even weg van mijn oude en vertrouwde wereldje. Opnieuw leren koken, bewuster met voeding bezig zijn maar op een gezonde en leuke manier. Geen kant-en-klaar maaltijden zoals in Amarum, maar gezonde en voedzame voeding. Eind 2013 zat ik achter de computer, ik was er klaar voor. De aanmelding was verstuurd, nu nog afwachten of ik werd aangenomen. Er viel een last van mijn schouders en toen pas sloeg de vermoeidheid in. De strijd begon. Weliswaar opnieuw maar deze keer wilde ik het écht. Ik wilde weer leven.
Hoe zag de therapie eruit?
In mei 2014 mocht ik mee naar Zuid-Portugal waar het Be-Leef! programma* plaatsvond. Een hele maand lang een andere omgeving, andere mensen, ander eten en een ander klimaat. Ondanks de angst en spanning, keek ik er naar uit. Je bent weg van alles wat bekend, vertrouwd en (schijn)veilig voor je is. De locatie in Portugal is een bijzondere plek en de ideale omgeving om hardnekkige patronen te doorbreken.
Wat ik tijdens de klinische boost behandeling onder andere heb gedaan en geleerd:
- Inzicht krijgen in de manier waarop en waarom je de eetstoornis inzet, de zogenaamde functies van je eetstoornis;
- Aanleren van alternatieve manieren om met problemen en emoties om te gaan;
- Onderzoeken van je eigen identiteit. Wie ben ik, wat wil ik?;
- Je verhouden tot andere mensen, oefenen met sociale contacten, interactie;
- Verkennen van wensen en verlangens ten aanzien van werk, school en in relatie tot belangrijke naastbetrokkenen;
- Normaliseren van het eetpatroon;
- Corrigeren van gedachten met betrekking tot voeding en gewicht.
Elke dag had zes vaste eetmomenten, na de hoofdmaaltijden een half uurtje rust en daarna ging de therapie weer verder. De therapieblokken waren gericht op het bespreken van eetgedrag, beweging en ontspanning, cognitieve- en psychotherapie, creatieve therapie en blokken waarin je zelf aan opdrachten kon werken. Af en toe hadden we ook 1-op-1 gesprekken of in kleine groepjes van drie, waarin we evalueerden of werkten aan een opdracht. Bijna dagelijks was er een activiteit buiten het terrein bijvoorbeeld een tussendoortje eten in de stad of boodschappen doen op de markt. ’s avonds had je tijd voor jezelf, deden we vaak een spel, een rondje lopen of gezellig met z’n allen naar buiten. De week werd afgesloten op vrijdagmiddag met een gezellig borrel aan het zwembad. Een uitdaging an sich!
De zaterdag was een vrije dag. Op deze dag gingen we af en toe iets leuks doen met de groep, hadden we contact met het thuisfront (als je dat wilde) maar was het voor mij ook een ‘therapie dag’ want hoe leer je weer rust te nemen? Een dag niets te hoeven doen?
*Voordat je aan het programma Be-leeF! mag meedoen, zijn er een aantal voorwaarden waar je aan moet voldoen. Je moest een bepaald gewicht hebben, gemotiveerd zijn, de groep leerde je al kennen en er waren een hoop bijeenkomsten en informatieavonden bijgewoond. Ook het thuisfront werd erbij betrokken, wat ik erg prettig vond!
Hoe heeft deze behandeling mij geholpen bij mijn herstel?
Als ik Human Concern niet had gezien bij ‘Tot op het bot’, had ik me ook nóóit aangemeld. Voor mij is dit echt de uitkomst geweest, mede ook omdat er in 2013 nog vrij weinig bekendheid was over eetstoornissen. überhaupt over Human Concern. Er waren nog niet eens wachtrijen, dus ik heb echt geluk gehad!
Wat mij vooral goed heeft gedaan was de vriendelijkheid en de liefdevolle manier waarop iedereen je daar behandeld. De wachtkamer voelde niet aan als wachtkamer, maar erg huiselijk en vertrouwd. Omdat er toen alleen maar ervaringsdeskundige psychologen en therapeuten werkten, schepte dat ook een snelle en vertrouwde band. Ik voelde mij voor het eerste gehoord en begrepen. Aan een half woord had mijn therapeut genoeg. Ik kon mijn masker afzetten, me kwetsbaar opstellen, wat ruimte en openheid gaf om te werken aan mijn onderliggende problemen. De focus op het aankomen werd verlegd naar de achterliggende problematiek, eindelijk kon ik werken emoties voelen en verwerken, bepaalde handelingen en gedragingen plaatsen. Het kwartje viel waardoor ik ook beter met mijn omgeving kon praten. Ik lachte weer en merkte dat het steeds wat beter ging.
Wat heb ik gemist tijdens mijn herstel/therapie?
Tijdens de klinische boost behandeling Be-leeF! had ik graag meer aan mijn lichaamsbeeld en beleving willen werken. Dit was destijds nog geen apart onderdeel tijdens de therapieën. Wel heb ik oefeningen gedaan en ook tijdens het ambulante-traject ben ik hier verder mee aan de slag gegaan, maar helaas heb ik er nog steeds moeite mee. Gelukkig is het lang niet meer zo erg en heftig als eerst. Op een rotdag kan ik enorm met mezelf en mijn lichaam in de knoop zitten. Dit is iets waar ik deels vrede mee heb, maar ook nog niet helemaal kan accepteren. Daarin ben ik nog steeds aan het groeien en weet ik dat de dag dat ik mezelf helemaal kan omarmen ooit nog wel een keer komt!
Raad ik deze behandeling/instantie aan?
Aan iedereen die klaar is om de stap te zetten richting herstel, al meerdere malen heeft geprobeerd om te herstellen of ben je net als ik bij de verkeerde kliniek/hulpverlening terecht gekomen? Meld je aan voor de klinische boost behandeling Be-leeF! Het helpt je enorm om uit je eigen vertrouwde omgeving te zijn. Wanneer je in jouw oude omgeving blijft tijdens deze situaties is de kans groot dat je jouw patronen blijft behouden. Je leert niet te vertrouwen op jou eigen ik. Ik vond het ook doodeng maar toen ik er eenmaal was voelde het zó goed! Je doet het voor jezelf maar je bent daar niet alleen. Je bent samen met mensen die dat pad al hebben bewandeld, die weten waar ze over praten en met gelijkgestemden. Ieder met z’n eigen verhaal maar ook met overeenkomsten.
Ik ben tot op de dag van vandaag dankbaar voor deze kans. Dankbaar voor de lieve groep die ik heb gehad en de vriendschappen die ik eraan overhield. Dankzij mijn therapeut wist ik wat ik wilde met mijn leven. Wat mijn missie zou zijn en dat is jou helpen naar een beter leven! Een leven zonder overleven en restricties maar genieten van elke dag, ook al is het maar een klein ding.
Lees volgende week deel drie van de mini serie waarin Marieke verteld over het oppakken van het ‘normale’ leven.